Είναι Σάββατο βράδυ και η Αθήνα είναι έτοιμη για πάρτι. Η εβδομάδα ήταν απαιτητική, και νιώθω πως το σώμα μου χρειάζεται μια αλλαγή ρυθμού. Κλείνω το λάπτοπ, πετάω τα ρούχα της δουλειάς και φοράω κάτι πιο… “νυχτερινό”. Έχω ήδη κανονίσει με την παρέα μου να πάμε σε ένα γνωστό κλαμπ στο κέντρο (not sponsored = not named) που βρήκαμε από το https://popout.gr/?tab=clubs, εκεί που λένε ότι γίνεται χαμός τα Σαββατόβραδα.
Καθώς πλησιάζουμε, ο δρόμος αρχίζει να γεμίζει κόσμο. Τα φώτα, οι ήχοι, η μυρωδιά από τσιγάρα και αλκοόλ στην ατμόσφαιρα, όλα σε βάζουν στο κλίμα. Η αναμονή έξω από το μαγαζί δεν είναι μεγάλη. Ίσα που προλαβαίνουμε να ρίξουμε ματιές στους άλλους γύρω μας, ψάχνοντας αν υπάρχει κάποια γνωστή φάτσα.
Μόλις περνάμε την πόρτα, μας χτυπάει ο ήχος της μουσικής σαν κύμα. Ο DJ έχει ήδη πάρει φόρα, και ο ρυθμός της techno ανεβάζει τις στροφές. Το κλαμπ είναι γεμάτο κόσμο που χορεύει. Βρίσκουμε μια γωνιά κοντά στο μπαρ και παραγγέλνουμε τα πρώτα ποτά. Η ενέργεια στο μαγαζί είναι σχεδόν ηλεκτρισμένη – όλοι φαίνονται έτοιμοι να ξεχάσουν τα πάντα για μερικές ώρες και να χαθούν στο ρυθμό.
Κάτι που με εντυπωσιάζει πάντα στα αθηναϊκά κλαμπ είναι η ποικιλομορφία. Μπορεί να δεις δίπλα σου έναν φοιτητή με φθαρμένα sneakers, κι από την άλλη μια κοπέλα με ακριβά ρούχα και τέλεια μαλλιά. Η Αθήνα είναι ένα κράμα από πολλούς ανθρώπους, και αυτό φαίνεται στις νύχτες της. Στην πίστα, άλλοι κάνουν τα δικά τους, μερικοί κουνιούνται απλώς στον ρυθμό, και άλλοι χορεύουν σαν να μην υπάρχει αύριο.
Μετά από μερικά ποτά, αρχίζουμε να χαλαρώνουμε περισσότερο. Ο DJ κάνει εξαιρετική δουλειά, ανεβάζοντας την ένταση στα σωστά σημεία και αλλάζοντας κομμάτια την κατάλληλη στιγμή. Το σύστημα ήχου είναι τόσο καλό που νιώθεις το μπάσο να περνά μέσα από το σώμα σου, αναγκάζοντάς σε να χορέψεις.
Στην πίστα, χάνεσαι μέσα στο πλήθος. Χορεύω, και για μια στιγμή νιώθω λες και είμαι μέρος ενός μεγάλου wave ανθρώπων. Μπορεί να μην ξέρω κανέναν, αλλά δεν έχει σημασία. Είμαστε όλοι εκεί για το ίδιο πράγμα – να απολαύσουμε τη στιγμή, να νιώσουμε ζωντανοί.
Γύρω στις 2:00 π.μ., το κλαμπ είναι στην κορύφωση του. Κάθε γωνιά είναι γεμάτη κόσμο που γελάει, χορεύει, φλερτάρει. Η Αθήνα ποτέ δεν κοιμάται, και αυτό το νιώθεις περισσότερο τις ώρες που οι περισσότεροι άλλοι άνθρωποι βρίσκονται στο κρεβάτι. Σκέφτομαι πόσο απελευθερωτική είναι αυτή η στιγμή, μακριά από τα άγχη της καθημερινότητας.
Σιγά-σιγά, η μουσική αρχίζει να γίνεται πιο απαλή. Ο DJ κατεβάζει λίγο την ένταση, και αυτό είναι το σήμα πως η νύχτα πλησιάζει προς το τέλος της. Κατά τις 4:00 π.μ., βγαίνουμε έξω. Ο δροσερός αέρας με χτυπάει και νιώθω τον ιδρώτα να στεγνώνει στο δέρμα μου. Η Αθήνα είναι ακόμα ξύπνια, έτοιμη να υποδεχτεί το πρώτο φως της ημέρας, αλλά εγώ είμαι έτοιμη να γυρίσω σπίτι.
Γυρνώντας, σκέφτομαι πόσο ζωντανή είναι αυτή η πόλη και πόσες διαφορετικές εμπειρίες μπορεί να σου προσφέρει μια απλή νυχτερινή έξοδος. Δεν ξέρω πότε θα το ξανακάνω, αλλά ξέρω ότι αυτή η νύχτα θα μου μείνει αξέχαστη. Αν υπάρχει κάτι που αγαπώ σε αυτές τις στιγμές, είναι ότι, έστω και για λίγο, αισθάνομαι πως δεν υπάρχει τίποτα άλλο πέρα από τη μουσική, το χορό και τους ανθρώπους γύρω μου.
Και αυτό είναι, τελικά, το μαγικό των αθηναϊκών βραδιών.